Na: Cathedral
Voor ons, onze dansers en artistiek directeur Nanine Linning, was het een groot cadeau om deze voorstelling opnieuw aan u te mogen presenteren. We hopen dat u heeft genoten van Cathedral en danken u hartelijk dat u voor onze voorstelling heeft gekozen.
We laten u op deze pagina graag nog even nagenieten van de wereld van Marcos Morau, zodat u net iets langer in de mystieke sfeer van Cathedral blijft hangen.
We zijn benieuwd!
We horen heel graag hoe u Cathedral heeft ervaren. Wat is u opgevallen? Met welk gevoel ging u naar huis? Is het de makers gelukt om u even helemaal mee te nemen naar een andere wereld?
De reactie van u als publiek is bijzonder belangrijk voor ons! U kunt uw ervaring hier achterlaten of met ons delen via Facebook of Instagram.
De meest bijzondere reacties delen we op deze pagina.
Wie heeft u gezien?
Nagenieten van de muziek van Arvo Pärt
De muziek van Arvo Pärt is een essentieel element van Cathedral. Zijn unieke 'tintinnabuli'-techniek creëert een karakteristieke klankwereld. Luister naar zijn werken op Spotify en verdiep u verder in de wereld van deze bijzondere componist.
Interview met Marcos Morau
Benieuwd waar de choreograaf zijn inspiratie vandaan haalt en welke boodschap hij met Cathedral wil overbrengen? In het interview deelt hij zijn persoonlijke visie op het stuk.
Een speelkamer waarin het kapotte speelgoed tot leven komt"
Na de eclectische mix aan muziekstijlen in Pablo – zijn vorige productie voor Scapino Ballet Rotterdam – kiest de Spaanse choreograaf Marcos Morau in Cathdral voor één componist: Arvo Pärt, de Estlander die wereldfaam verwierf met zijn ijle, serene composities. “Als je Mozart of Schubert gebruikt heb je als choreograaf een oceaan aan complexiteit tot je beschikking. Bij Pärt heb je een half glas water. Je moet dus heel secuur zijn in hoe je dat water gebruikt.”
Luisteren naar Pärts muziek deed Morau al veel langer. “Maar puur om mijn inspiratie op gang te brengen. Ik had nooit gedacht dat ik zijn composities in een productie zou gebruiken. Arvo Pärt is nu eenmaal toch een cliché. Zijn muziek is al door zoveel filmregisseurs, theatermakers en choreografen gebruikt en” – hij doet alsof hij een handdoek uitwringt – “uitgeperst.”
Toch is Morau niet bezig met hoe hij Pärts muziek ánders dan al die anderen zou kunnen toepassen. “Ik ben niet bezig met anders zijn, ik probeer mijzelf te zijn. Sinds mijn laatste productie voor mijn eigen gezelschap La Veronal, Pasionaria (dat zich afspeelt op een gelijknamige, denkbeeldige planeet – red), ben ik erg geïnteresseerd in de toekomst. In hoe opwindend of hoe verschrikkelijk het pad zal zijn dat wij de komende decennia en eeuwen afleggen.”
Hij realiseert zich dat de combinatie – Pärts muziek en een focus op de toekomst – niet direct vanzelfsprekend is. “Voor mij past Pärt heel erg bij de jaren tachtig en negentig. Je kijkt naar beelden van de Balkanoorlog en je hoort als het ware automatisch zijn muziek. Mijn uitdaging met Cathedral is: hoe verhoudt zijn muziek zich tot een surreële wereld.”
Kinderlijke verbeelding
Over hoe hij die toekomstige, surreële wereld vormgeeft, wil Morau niet al te veel kwijt. “Ik wil niet uitleggen, mijn publiek geen ideeën opdringen. Wat niet betekent dat ik mij achter de abstractie van mijn werk verschuil. Ik vind het fijn om kaders te scheppen, mensen clous aan te reiken, maar ik laat het aan hen of ze die suggesties oppakken of niet.”
“Cathedral is”, zegt Morau, “iets wat ik in mijn hoofd heb, een kinderlijke verbeelding. Het is een speelkamer waarin het grotendeels kapotte speelgoed tot leven komt, als in een nachtmerrie. Je realiseert je dat de speeltjes, ofwel karakters, anders, minder organisch bewegen en zich anders tot elkaar verhouden dan je gewend bent.”
Het raakt aan zijn persoonlijke visie op de toekomst. “Ik denk dat we op sommige punten op de goede weg zijn, maar ik ben ook bezorgd. Zo vrees ik dat we met onze toenemende individualiteit en zelfredzaamheid de ander steeds meer aan het verliezen zijn. Iets wat zich ook vertaalt naar de politiek en naar onze omgang met de kunsten. Maar ik wil geen pessimist zijn. Ik geloof dat er nog tijd is om van koers te veranderen. Dat is ook wat ik uitdraag in mijn werk: ‘Kijk mensen, dit is de kant die we opgaan. Je hebt nu nog de kans om je pad te verleggen, om te gaan voor wat er echt toe doet’.”
Dansen met je hoofd
Net als in zijn producties voor La Veronal maakt Morau in Cathedral gebruik van de door hem ontwikkelde bewegingsmethode KOVA. “Het is”, zegt hij, “veel meer dan een danstechniek. Je kunt het zien als een tas vol hulpmiddelen, maar het is ook een ‘state of mind’. Ik vraag de dansers om elke organische beweging te vermijden, elke beweging die als eerste bij hen opkomt meteen te verwerpen. Als danser kies je vaak de ‘paden’ die je al kent. Vaak is het ‘dance first, think later’, maar ik wil het precies andersom: ‘think first, dance later’. Ik wil dat hun hoofd ‘in control’ is, dat aan elke beweging een bewust denkproces voorafgaat. Soms is dat heel frustrerend voor de dansers, ook omdat ze in eerste instantie vaak denken dat er geen andere optie bestaat dan hoe ze gewend zijn te bewegen.”
Isolaties – de kunst om elk lichaamsdeel apart van het andere te laten bewegen – zijn daarbij heel belangrijk. “Ik wil dat de dansers transformeren in monsters die, als een robot of androïde, elke beweging aansturen en controleren.”
Astronauten
De toeschouwer wil hij tot nadenken stemmen. “Ik ben niet uit op schoonheid binnen de comfortzone. Het is bij mijn producties niet van ‘ga lekker achterover zitten en geniet’. Ik hoop dat mensen na het zien van Cathedral zichzelf vragen stellen over waar het met de wereld heengaat en hun rol daarin.”
Daarbij heeft hij zelf overigens niet aan thema’s als natuur en klimaatverandering gedacht, maar eerder aan religie – “een belangrijk aspect in mijn opvoeding” –, het universum, kunst, vooruitgang en het digitale tijdperk. “Maar verwacht niet dat ik vragen over deze thema’s opwerp, laat staan antwoorden geef. Als toeschouwer zul je bepaalde elementen herkennen waarmee je je kunt verhouden – een piëta, een meteoriet, astronauten – maar het zijn slechts elementen. Mijn werk is als een trip, als een droom: wanneer je wakker wordt is alles belangrijk en tegelijkertijd is alles irrelevant.”
Tekst: Astrid van Leeuwen
Binnenkort te zien
-
Origin 2025
Een absurdistische satire en een zoektocht naar hoop in donkere tijden. Origin wordt gemaakt door drie opkomende dansmakers met een maatschappijkritische blik. -
Anima Obscura (met live orkest en koor)
Anima Obscura is een weelderig totaalkunstwerk waarin choreografie, videoperformance, animatie, hologrammen, kostuumontwerp en livemuziek samensmelten.
Steun Scapino
-
Word Vriend
Al vanaf 50 euro per jaar steunt u het oudste reizende dansgezelschap van Nederland als Vriend van Scapino. -
Steun ons
Met jouw gift zorg je ervoor dat wij onze producties door heel Nederland blijven tonen van Drachten tot Haarlem en van Groningen tot aan Heerlen. -
Nieuwsbrief
Schrijf u in voor de maandelijkse Scapino nieuwsbrief en ontvang informatie over onze voorstellingen en kijkjes achter de schermen.