Sana Sasaki
Een specifieke ambitie of droom heeft de Japanse Sana Sasaki momenteel niet, maar wat haar – vooral na het vele thuiszitten tijdens de coronapandemie – drijft, is de wens om veel mensen te ontmoeten en met veel mensen te werken.
“Ik heb een enorme nieuwsgierigheid, honger zelfs, om te ontdekken, om mijn perspectief op dans en op de wereld te verbreden. Daardoor ontdek ik meer kleuren in mijzelf, begrijp mijzelf beter. Mentaal, emotioneel, maar ook fysiek – dans kan je zóveel leren over je eigen lichaam.”
Kat uit de boom
Vanwege haar vaders werk verhuist de jonge Sana om de haverklap. Ze woont onder meer in Maleisië, op de Fiji-eilanden en in Australië. “Ik kon mij altijd vrij makkelijk aanpassen, maar was wel behoorlijk verlegen. Nog steeds. In plaats van ergens meteen in te duiken, kijk ik liever de kat uit de boom: hoe zijn de mensen hier, wat zijn de gebruiken, en wat wordt er van mij verwacht?”
Ook haar eerste balletles, op zevenjarige leeftijd, voelt ongemakkelijk – “die vreemde balletposities” – maar al snel wordt ballet haar ‘biggest joy’. Op haar dertiende verhuist ze in haar eentje naar Australië, om er dans te studeren aan The McDonald College. “Een dolle boel: met dertig meisjes op het internaat, allemaal ver weg van huis.”
Plezier heeft me gebracht waar ik nu ben.
Rotterdam? Geen idee!
Pas later komen de twijfels: vindt ze ballet nu eigenlijk wel écht leuk, of doet ze wat ze doet omdat anderen dat verwachten? Op haar zestiende realiseert ze zich bovendien dat ze een eerder opgelopen enkelblessure niet langer kan negeren. Ze gaat terug naar Japan en zet een jaar lang geen danspas meer. “Het was een zware beslissing, maar het voelde als een enorme opluchting.” Ze studeert één semester Liberal Arts, maar kan zich bij de studieonderwerpen uiteindelijk geen toekomstig beroep voorstellen.
Ze gaat reizen, neemt in Londen, waar haar zus woont, een aantal danslessen, ontdekt vervolgens in Tokyo een geweldige studio voor moderne-danslessen en belandt via enkele docenten bij Codarts Rotterdam. “Ik had geen flauw idee waar Rotterdam lag, maar ik had totaal geen angst. De druk was weg, alles wat ik deed, deed ik uit puur plezier.”
Curriculum Vitae
- Geboren
- 1996, Yokohama, Japan
- Opleiding
- The McDonald College for Performing Arts, Australië
- Architanz, Japan
- Codarts Rotterdam- Bij Scapino sinds
- 2017
- Te zien in
Pas de Deux, TWOOLS, TOF!, Le Chat Noir, Pearl, The Great Bean, What remains, Casablanca, The Square 2
Zó nieuw
Haar eerste voorstelling met Scapino, in 2017, zal altijd een ‘big moment’ voor haar blijven. “Het was mijn allereerste professionele voorstelling. Ik was nog maar stagiair en om daar dan te mogen staan in het besef dat Ed Wubbe, dat Scapino blijkbaar vertrouwen in mij had, voelde heel bijzonder.” Inmiddels heeft ze alweer een aantal jaren bij Scapino op de teller staan, maar nog steeds voelt alles nieuw. “Elk seizoen is weer een nieuwe ontdekking. Er komen hier zoveel choreografen en docenten over de vloer, en het is zó heerlijk om in hun wereld op onderzoek uit te mogen gaan.”
Verschillende landen, talen, culturen en scholen: ik heb als kind altijd moeten kijken waar en hoe ik in een nieuwe omgeving paste.
Comfortabel met de stilte
‘Plezier hebben’ is inmiddels haar levensmoto. “Het heeft me gebracht waar ik nu ben.” Verbinding maken met anderen vindt ze eveneens belangrijk, maar daarnaast heeft ze ook behoefte aan rust, aan comfortabel zijn met de stilte. Lachend: “Dat zie je ook terug in hoe ik mijn vrije tijd besteed: ik ben graag goed gezelschap, maar houd ook van naaien, breien, koken, pianospelen, muziek luisteren; van lekker tijd doorbrengen in mijn eentje.”
Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen