Nico Amenduni
Zijn eerste bezoek aan Nederland vindt plaats tijdens een uitwisseling van zijn middelbare school met een school in Culemborg. Nico Amenduni is erdoor ‘betoverd’: de omgeving was zó anders, de Nederlanders waren zó aardig.
“Ik wist destijds nog niets van de Nederlandse danswereld, maar mijn docent moderne dans, zelf afkomstig van Codarts, had het al weleens met mij over de opleiding in Rotterdam gehad. Tijdens het bezoek aan Culemborg kwam de gedachte dan ook wel bij me op: ja, ik zie mijzelf hier wel wonen.”
Open mind
Het is de RAI 1-talentenshow Amici waardoor de Italiaanse Nico ‘out of the blue’ in de ban van de dans raakt. “Ik zag een fantastische danser, Leon Cino, en riep: ‘Ik wil op dansles!’” Hij prijst zichzelf gelukkig dat zijn ouders, zelf fanatieke sporters, altijd een open mind gehad hebben en hem interesse voor cultuur bijbrachten. Ze ondernemen dan ook meteen actie wanneer Nico het wedstrijdzwemmen wil inruilen voor de dans.
Omdat hij zijn middelbare school wil afmaken én er, zegt hij, in Italië, eigenlijk geen goede hedendaagse dansopleidingen zijn, blijft hij tot zijn negentiende op zijn eerste balletschool. De overstap naar Codarts valt hem aanvankelijk zwaar. “Ik moest mijzelf vinden tussen dansers van over de hele wereld en dat ging met ups en downs gepaard.”
Elke ervaring zie ik als een kostbaar geschenk.
Het andere deel van de ijsberg
Een echte ‘droomcompany’ heeft hij nooit gehad. “Je kunt gehypnotiseerd raken door al die prachtige filmpjes die gezelschappen op internet plaatsen, maar die zeggen niets over de sfeer binnen een gezelschap, de lucht die je er ademt, de kansen om je te ontwikkelen. Het andere, verborgen deel van de ijsberg zeg maar.”
Scapino heeft zijn verwachtingen wat dat betreft absoluut overtroffen. Meteen al in zijn stagejaar krijgt hij de kans om in Ed Wubbes Scala mee te dansen en voelt daarbij “zo’n vertrouwen vanuit Ed, terwijl ik echt nog geen rugzakje boordevol materiaal had om hem te geven”. Over zijn collega’s zegt hij: “Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. Zij zijn mijn bron van inspiratie, de schouder waarop ik kan uithuilen.”
Curriculum vitae
- Geboren
- 1996, Terlizzi (provincie Bari), Italië
- Opleiding
- Associazione Culturale Dance World o.l.v. Sabrina Scioscia, Ruvo di Puglia, Italïe
- Codarts Rotterdam- Bij Scapino sinds
- 2016
Open en aanwezig
Naast Scala is ook Marcos Morau’s Cathedral voor hem een belangrijk hoogtepunt. “Ik vond het een adembenemende ervaring om in zijn wereld te duiken. Een rollercoaster, een droom waarin ik leek los te komen van de werkelijkheid.”
Waar Nico zich als rustig, dromerig kind vaak in zijn eigen wereld terugtrok, probeert hij nu bewust ontvankelijk en aanwezig te zijn, zich open te stellen voor alles wat op zijn pad komt. “Tegenover elke choreograaf, repetitor of assistent wil ik mij nederig opstellen, elke ervaring zie ik als een kostbaar geschenk. Je als danser ontwikkelen is een nooit eindigend proces.”
Dans gaat niet alleen over het uitvoeren van tweeduizend stappen, het gaat ook om de menselijke kant: hoe verhoud je je tot je collega-dansers, de balletmeesters, de mensen op kantoor.
Stil zijn
Diezelfde houding tekent hem als mens. “Je kunt de hele dag op Instagram zitten, maar je kunt je ook op de hoogte stellen van wat er in de wereld speelt. Daardoor én in de confrontatie met anderen kun je tot nieuwe inzichten komen. Het is goed wanneer anderen je reden tot twijfel geven."
"Soms betekent dat ook dat je gewoon eens even je mond moet houden, stil moet zijn, om naar anderen te luisteren en hen te kunnen begrijpen, en op die manier nieuwe gedachten te vormen.”
Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen