Lennart Huysentruyt
Vioolbouwer. Dat antwoord geeft Lennart Huysentruyt wanneer mensen hem als kind vragen wat hij later worden wil.
“Via mijn zus had ik een vioolbouwer leren kennen. Een mysterieuze man, ik denk dat ik aangetrokken werd door de romantiek die om hem heen hing. Al leek dat gevoel er niet te mogen zijn, want ik kreeg reacties als: ‘Ah, je wilt met hout werken. Schrijnwerker, da’s misschien wel iets voor jou’. Néé, dacht ik dan, laat ons toch dromen.”
Lennart groeit op met vijf zussen. Van een van hen krijgt hij op zijn vijfde zijn eerste vioollessen, van een ander leert hij de eerste balletposities. “Ik kon lang niet echt kiezen. Ook op de Koninklijke Balletschool in Antwerpen bleef ik buiten schooltijd viool spelen. Ik denk ook dat ik dans op een heel muzikale manier beleef. Wat op zich positief, maar niet altijd handig is. Dan ben ik te veel op zoek naar de emotie, wil ik alles heel intens beleven, terwijl sommige choreografieën gewoon heel ‘droog’ moeten worden uitgevoerd.”
Schildersverf
Op de balletacademie heeft Lennart nog geen duidelijk toekomstbeeld. “Ik danste heel graag, maar zag mijzelf niet per se als danser, ook omdat ik redelijk klein ben.” Maar over wat dans hem biedt, heeft hij nooit getwijfeld. “Ik zie het als een voorrecht dat ik er mijn dagen mee mag vullen. Dans is een manier om mijzelf te leren kennen. En dat blíjft maar doorgaan, als danser ben je continu in verandering. Je spreekt je eigen fantasie aan, maar bent uiteindelijk toch de verf van de schilder, het instrument van de choreograaf. Je moet jezelf dus steeds opnieuw uitvinden.”
Dans is een manier om mijzelf te leren kennen.
Duo-auditie
Lennart begint zijn carrière bij Introdans, waar hij danst in het werk van onder meer Hans van Manen, Nils Christe, Sidi Larbi Cherkaoui en Lucinda Childs, en ongelooflijk veel leert. “Maar uiteindelijk was de groep toch iets té klassiek voor mij.” Daarna volgt Dance Company Theater Osnabrück. “Dat paste als een handschoen: een meer geborgen, intiemere groep. Vooral daar ontdekte ik dat er met heel hard werken toch veel te bereiken is.”
Dat brengt, na vijf jaar, Scapino – dat hij tot dan toe als ‘onbereikbaar’ zag – dichterbij. Samen met zijn Australische vriendin Cristina Commisso doet hij auditie. Helaas is er uiteindelijk alleen plaats voor een mannelijke danser. “Cristina werkt nu vooral in Bonn. We zien elkaar dus minder, maar het is oké, na vijf jaar samen is dat ook een mooie nieuwe uitdaging.”
Curriculum Vitae
- Geboren
- 1991, Genk, België
- Opleiding
- Koninklijke Balletschool Antwerpen
- Danste eerder bij
- Introdans
- Dance Company Theater Osnabrück, Duitsland- Bij Scapino sinds
- 2019
Als danser probeer je jezelf continu te verbeteren. Dat heeft ook iets egoïstisch. Wat ik na mijn danscarrière ga doen, zal daarom beslist maatschappelijk geëngageerd zijn.
Franz Kafka
Hij houdt van de intensieve werksfeer bij Scapino en is blij met de rollen die hij heeft mogen dansen. “Daaruit spreekt echt begrip voor mij als persoon.” Vooral zijn rol in het slotduet van Ed Wubbes Pearl komt, zegt hij, “heel dicht bij wie ik ben.” Ook zijn optreden als de goochelaar in Wubbes The Grean Bean en de rol van Franz Kafka in Mauro de Candia’s Home Sweet Home (in Osnabrück) bestempelt hij als hoogtepunten. “Een rol wordt voor mij een hoogtepunt wanneer je eigen verhaal er herkenbaar in wordt, dans krijgt dan nog meer betekenis.”
Naast de dans is hij nog steeds dagelijks met muziek bezig. Hij speelt gitaar, maakt elektronische muziek, componeert werk voor eigen choreografieën. Heel af en toe haalt hij de viool weer tevoorschijn. “De eerste dag is altijd fantastisch, maar de tweede dag merk ik al: dit is nu helaas toch echt uit mijn vingers.”
Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen
