Ellen Landa
Dans en muziek zijn in Ellen Landa’s ouderlijk huis bijna als vanzelfsprekend aanwezig.
“Mijn grootouders deden aan stijldansen, mijn tante volgde een dansopleiding, en ik danste thuis vaak met mijn moeder na haar danslessen.” Als Ellen vier is, mag ze ‘eindelijk’ zelf ook op les. “Ik vond het geweldig, het roze tutuutje, de kans om dans te ontdekken en om zelf, met vriendinnetjes, ook dansjes te maken.”
Haar gitaar spelende vader stimuleert Ellen en haar broers tegelijkertijd om elk mogelijk instrument uit te proberen. Ellen kiest uiteindelijk voor de dwarsfluit, haar met een autistische aandoening geboren tweelingbroer voor het drumstel. “Het leven ging ons niet altijd heel makkelijk af – zelf had ik vaak moeite om goed mee te komen op school – maar mijn ouders hebben steeds de nadruk gelegd op het positieve. Op alles wat wél goed ging, op waar we wél plezier aan beleefden.”
Doorzetter
In groep acht van de basisschool danst Ellen al vijf dagen in de week. Talent heeft ze volop, maar een dansopleiding vinden blijkt lastig. “Omdat ik een vmbo-advies had en de meeste balletacademies vanaf havo-niveau lesgeven.” Maar ‘kan niet’ bestaat niet voor Ellen. “Ik heb altijd een heel eigen willetje gehad, ben een enorme doorzetter, dus ik liet mij niet van de wijs brengen.”
Ze belandt alsnog op de vooropleiding van ArtEZ in Venlo, maakt van daaruit de overstap naar een mbo-dansopleiding in Haarlem, en weet vervolgens bij ArtEZ in Arnhem toch haar hbo-diploma dans te behalen. “Ik ben blij met die laatste, extra opleiding. Het enorme palet aan stijlen dat er gedoceerd werd, heeft mij een rijkere danser gemaakt.”
‘Kan niet’ bestaat niet voor mij.
Welkom
Uiteindelijk kan Ellen uit maar liefst vijf stagecontracten kiezen. De keuze valt op Scapino, het gezelschap waar ze als kind al van droomde.
“Ik vond het doodeng, dat ík tussen al die geweldige dansers mocht staan. Maar al snel had ik door dat iedereen anders is bij Scapino. De ene danser is meer technisch onderlegd, de ander meer modern, en weer een ander heeft echt een totaal eigen stijl. Ik voelde me al snel welkom als de persoon en de danser die ik ben. Ze wilden Éllen zien, in plaats van iemand die aan dit of dat specifieke plaatje voldoet. Dat gaf veel rust.”
Curriculum vitae
- Geboren
- 1991, Waalwijk
- Opleiding
- Vooropleiding- en hbo-dansopleiding ArtEZ
- Mbo-dansopleiding Nova College Haarlem- Danste eerder bij
- Rampart Dance Company
- LeineRoebana- Bij Scapino sinds
- 2014
- Te zien in (o.a.)
Pas de deux, TING!, Pablo, Holland & Le Chat Noir, TOF, Pearl, Opera Melancholica, The Blend, The Great Bean, What remains, Rite Here Rite Now, Casablanca
Tweelingzus
Haar eerste optreden met Scapino, haar eerste solo, de samenwerking met choreograaf Ryan Djojokarso, producties als Scala en TING!, alle mooie dingen die ze samen met collega-danser Filip Wagrodzki heeft mogen doen: er is zóveel dat haar dierbaar is.
Een bijzondere recente ervaring is haar optreden in Opera Melancholica van Opera2Day. “Ik had daarin, hoe toevallig, de rol van een denkbeeldige tweelingzus.” Maar misschien wel het meest dierbaar is het benefietgala waarop ze samen met Merel, een patiëntje van het Sophia Kinderziekenhuis, danste. “Haar te zien stralen, betekende zóveel voor mij.”
Op het water
Wat Ellen het allerbelangrijkst vindt, is dat mensen kunnen zijn wie ze zijn, ook als ze niet aan het ‘perfecte plaatje’ voldoen. “Dat we mensen in hun waarde laten, lief zijn voor elkaar, voor elkaar zorgen.” Daarbij: “Het leven gaat zó snel voorbij, dus laten we ook genieten, oog hebben voor hoe mooi het leven is.” Zelf ervaart ze dat het meest op de zeilboot van haar ouders. “Als ik op het water ben, kan ik alles loslaten, echt ín het moment zijn.”
Interview: Astrid van Leeuwen
Sinds begin 2020 neem ik zangles. Ik zing altijd al, vroeger thuis, nu in de kleedkamer, maar als ik iets doe, doe ik het het liefst ook zo goed mogelijk.