Dalma Doman
Na haar dansopleiding in haar geboortestad Györ start Dalma Doman haar carrière bij het Budapest Dance Theatre, maar hoezeer ze er zich ook ontwikkelt als danser, ze vindt er niet echt wat ze zoekt.
Dalma besluit te gaan freelancen en lessen te volgen bij buitenlandse gezelschappen, waaronder Nederlands Dans Theater en Scapino. “Zo ontdekte ik de kracht van het mijzelf kunnen zijn. De mogelijkheid om je als individu te ontwikkelen, in plaats van als de danser die je in de ogen van anderen zou moeten zijn.” Ze valt als een blok voor Scapino. Alleen is er op dat moment geen plaats voor nieuwe dansers. Dus gaat ze terug naar Hongarije, krijgt er een baan bij het Kecskemét City Ballet, maar blijft ondertussen dromen van Rotterdam. “Ik heb vier jaar gewacht, er waren destijds zoveel dansers die hier wilden werken, maar in 2017 was het mijn tijd.”
Continue zelfexploratie
Ze heeft sindsdien nooit enige teleurstelling gevoeld. “Ik verlangde naar een plek waar er ruimte was voor mij als individu en die ruimte voel ik nog elke dag. Sowieso is het een belangrijk element in het werk van Ed Wubbe: hij geeft ruimte aan de mens achter de danser.” Die ruimte vraagt, zegt ze, om continue zelfexploratie.
Daardoor vindt ze steeds nieuwe lagen in zichzelf en weet ze nu dat ze een emotionele danser is. Lachend: “Niet dat ik de hele tijd huil, maar ik sta echt in verbinding met mijn gevoel, ben niet bang om de diepste sensaties aan te raken.” In Wubbes Casablanca heeft ze dat in haar ogen voor het eerst tot in de essentie beleefd. “Ik voelde kleine gebaren en emoties oppoppen die echt uit mijn binnenste kwamen.”
Ik voelde emoties oppoppen die echt uit mijn binnenste kwamen.
Bruggenbouwer
Inmiddels heeft Dalma ook diverse choreografieën gemaakt en samen met voormalig Scapino-danseres Mara Hulspas heeft ze een jaar lang een choreografisch onderzoeksproject gedaan. “Dat was heel intens en het was ongelooflijk fijn dat Scapino mij die ruimte bood, maar voorlopig wil ik mij nu toch op het dansen concentreren.”
Later hoopt ze – omdat ze ‘helaas nu eenmaal niet haar hele leven kan dansen’ – ook op andere manieren bij te dragen aan de kunstwereld. Ze ziet zichzelf daarbij vooral als bruggenbouwer en initiator van multidisciplinaire producties. “Ik wil manieren vinden om jonge mensen meer in contact met kunst te brengen. Hen te laten ervaren dat kunst je veel meer kan geven dan een avondje Netflix.”
Curriculum vitae
- Geboren
- 1993, Györ, Hongarije
- Opleiding
School voor Dans en Fijne Kunsten, Györ
- Danste eerder bij
- Budapest Dance Theatre, Kecskemét City Ballet
- Bij Scapino sinds
- 2017
- Te zien in (o.a.)
All hands on deck, Cathedral, The Blend, The Great Bean, Carried Alive, Casablanca, The Square 2
Door als danser te reflecteren op wie je bent, help je je publiek om ook bepaalde aspecten in zichzelf te exploreren. Dat is de kracht van kunst.
Hondenfluisteraar
Vriendschappen, familie en de verbinding met de medemens zijn belangrijk voor Dalma. “Alles wat mij helpt om te groeien en dichter bij mijzelf te komen. Ik waardeer meer en meer de mensen en dingen die er al zijn, in plaats van steeds op zoek te gaan naar nieuw, nieuw, nieuw.”
Sinds enige tijd speelt ze ook weer piano, iets wat ze als kind opgaf om te kunnen dansen. “Pianospelen geeft mij heel veel. Het is als mediteren: het haalt me onmiddellijk weg bij mijn gedachten.” Daarnaast is ze gek op honden, als een soort ‘running gag’ zegt ze al jaren dat ze er een op haar verjaardag hoopt te krijgen. “Als ik met mijn vriend door de stad loop en we zien een hond, dan fantaseren we ook altijd over wat die hond denkt, kruipen we als het ware in zijn huid.” Lachend: “Ik ben een ‘big dog narrator’!”
Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen