Bonnie Doets
Als 15-jarige balletstudent neemt Bonnie Doets deel aan de Prix de Lausanne. Ze danst een klassieke variatie uit Le Corsaire, maar ook een moderne solo van de voor haar tot dan onbekende Ed Wubbe.
Het blijkt een ervaring die alles op z’n kop zet, doodeng en fantastisch tegelijkertijd. “Voor het eerst vroeg iemand mij om te improviseren, voor het eerst gaf iemand mij alle ruimte om zélf op zoek te gaan naar mijn sterke punten, naar wat ík wilde overbrengen.”
Met als gevolg dat ze, tot ieders verbijstering, een contract bij Het Nationale Ballet afwijst en kiest voor Scapino Ballet Rotterdam. “Ik was op slag verliefd, al wist ik eigenlijk nog niet op wat.”
Continue inspiratie
Bijna dertig jaar later is ze, nog steeds, een van de belangrijkste gezichten van Scapino. “Dat ik het zó lang heb volgehouden, dat dat fysiek kan, is heel bijzonder. Als je lichaam tegen je werkt, is dit onmogelijk.”
Er zijn wel momenten geweest waarop het idee om te stoppen voorbijkwam: toen ze in 2009 en 2011 haar kinderen kreeg, toen ze kampte met blessures, een operatie moest ondergaan. Maar het werken met zoveel verschillende choreografen en collega-dansers en de continue inspiratie die ze daaruit put, won het altijd. “Mijn carrière speelde zich ook nooit op één lijn af, zelfs niet in de samenwerking met Ed, want ook hij heeft steeds nieuwe artistieke fases doorgemaakt.”
Ik zoek nu op plekken in mijzelf waar ik twintig jaar geleden niet keek
Eerlijkheid
Terugkijkend heeft ze, zegt ze, veel meer hoogtepunten dan dieptepunten meegemaakt. “En die dieptepunten hebben altijd hun functie gehad, waardoor het uiteindelijk ook hoogtepunten werden.” Ze wenst het iedereen toe, zo’n lange carrière. Want hoe ouder je wordt, des te meer lagen je in je dansen kunt aanbrengen. “Je krijgt de kans om je werk over te kleuren, op een nieuwe manier in te vullen, en dat geeft zó veel voldoening. Ik zoek nu op plekken in mijzelf waar ik twintig jaar geleden niet keek.”
Niet alleen haar eigen ‘taartpunt’, de hedendaagse dans, voedt haar daarbij. Ook klassiek ballet – “mijn eerste liefde” –, theater, muziek. Toewijding, je uiterste geven, dat vindt ze belangrijk. Net als eerlijkheid, in de kunst én in menselijke relaties. “Of een kunstenaar nu choqueert of je in de watten legt, een productie uitbundig is of uitblinkt in eenvoud, als er maar integriteit uit spreekt, een oorsprong, noodzaak, overgave. Dat is wat mij raakt.”
Curriculum vitae
- Geboren
- 1974, Hilversum
- Opleiding
Scapino Dansacademie
Nationale Balletacademie- Bij Scapino sinds
- 1993
- Te zien in (o.a.)
Kathleen, Orfeo Shows, De Bruiden, Le Chat Noir, Pearl, Les Fêtes Vénitiennes, TING!, Pablo, New Adventures, Scala, Cathedral, Yantra, Casablanca
- Beurzen, nomaties en prijzen
- Halve finale Prix de Lausanne - 1989
- Finale New York Int. Ballet Competition - 1993
- Prijs van Verdienste, St. Dansersfonds ’79 - 2007
- Gouden Zwaan, VSCD - 2013
Mijn lichaam herstelt niet meer zo snel als vroeger, maar binnen die ‘beperking’ vind ik een nieuwe kracht, een nieuwe vrijheid.
Nieuwe wegen
Bij Scapino ontmoet ze ook haar echtgenoot, wereldkampioen breakdancer Paulo Nunes. “Ed vroeg hem en zijn groep 010-bBoyz in 2000 voor het programma Twools en is dus ook nog eens matchmaker van ons huwelijk.” Dochter Luca speelt in de top 10 van de Nederlandse jeugdtennisranglijst, zoon Liam heeft het danstalent van zijn ouders, maar weet nog niet wat hij daarmee wil.
Ook Bonnie moet, beseft ze, de komende jaren keuzes maken. Het aanstaande vertrek van Ed Wubbe brengt, zegt ze, het einde van haar danscarrière naderbij. Ze ziet zichzelf in die voor Scapino ‘spannende nieuwe tijd’ niet meer dansen, maar, afhankelijk van de ontwikkelingen, mogelijk wel in een nieuwe functie als balletmeester, repetitor, sparringpartner. Want een leven zonder, dat is nog moeilijk voor te stellen. “Mijn hart ligt hier!”
Fotografie: Khalid Amakran | Interview: Astrid van Leeuwen
